7- و كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند گناهان آنها را مى‌پوشانيم (و مى‌بخشيم) و آنها را به بهترين اعمالى كه انجام داده‌اند پاداش مى‌دهيم.

تفسير: فرار از حوزه قدرت خدا ممكن نيست!

در آيات گذشته سخن از آزمايش عمومى مؤمنان بود، و نخستين آيه مورد بحث تهديد شديدى براى كفار و گنهكاران است، تا گمان نكنند اگر مؤمنان را تحت فشار قرار دادند و مجازاتهاى الهى فورا دامان آنها را فرو نگرفت خدا از آنها غافل است و يا قدرت بر عذاب آنها ندارد.

مى‌فرمايد:" آيا كسانى كه سيئات را انجام مى‌دهند گمان كردند بر ما پيشى خواهند گرفت، و از چنگال كيفر ما رهايى خواهند يافت؟ چه بد قضاوتى كردند"! (أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ أَنْ يَسْبِقُونا ساءَ ما يَحْكُمُونَ‌).

مهلت الهى آنها را مغرور نكند كه اين نيز براى آنها آزمونى است و فرصتى براى توبه و بازگشت.

اينكه بعضى از مفسران آيه فوق را اشاره به مؤمنين گنهكار دانسته‌اند به هيچوجه مناسب سياق آيات نيست بلكه قرائن گواهى مى‌دهد كه منظور مشركان و كفار است.

" هر كسى اميد لقاء پروردگار دارد بايد آنچه در توان دارد از اطاعت فرمان او مضايقه نكند، زيرا زمانى را كه خداوند تعيين كرده سرانجام فرا مى‌رسد" (مَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ‌) [1]

[1] اين جمله در حقيقت محذوفى دارد و در تقدير چنين است:" من كان يرجوا لقاء اللَّه فليبادر بالطاعة قبل ان يلحقه الاجل"- يا-" من كان يرجوا لقاء اللَّه و يقول آمنت باللَّه فليقله مستقيما صابرا عليه ... فان اجل اللَّه لات".