داشتند قربانى مى‌كردند و در برابر درخت سجده مى‌نمودند.

هنگامى كه آنها در كفر و بت پرستى فرو رفتند، خداوند پيامبرى از بنى اسرائيل به سوى آنها فرستاد تا آنها را به عبادت خداوند يگانه و ترك شرك دعوت كند، اما آنها ايمان نياوردند، پيامبر ص براى قلع ماده فساد از خدا تقاضا كرد، آن درخت بزرگ خشكيد، آنها هنگامى كه چنين ديدند سخت ناراحت شدند و گفتند اين مرد خدايان ما را سحر كرده! بعضى ديگر گفتند: خدايان به خاطر اين مرد كه ما را دعوت به كفر مى‌كند بر ما غضب كردند!.

و به دنبال اين بحثها همگى تصميم بر كشتن آن پيامبر گرفتند، چاهى عميق كندند و او را در آن افكندند و سر آن را بستند و بر بالاى آن نشستند و پيوسته ناله او را شنيدند تا جان سپرد، خداوند به خاطر اين اعمال زشت، و اين ظلم و ستمها آنها را به عذاب شديدى گرفتار كرد و نابود ساخت" [1] قرائن متعددى مضمون اين حديث را تاييد مى‌كند زيرا با وجود ذكر" اصحاب الرس" در برابر عاد و ثمود، احتمال اينكه گروهى از اين دو قوم باشند بسيار بعيد به نظر مى‌رسد.

همچنين وجود اين قوم در جزيره عربستان و شامات و آن حدود كه بسيارى احتمال داده‌اند نيز بعيد است، چرا كه قاعدتا بايد در تاريخ عرب انعكاسى داشته باشد در حالى كه ما كمتر انعكاسى از اصحاب الرس در تاريخ عرب مى‌بينيم.

از اين گذشته با بسيارى از تفاسير ديگر قابل تطبيق است از جمله اينكه" رس" نام چاه بوده باشد (چاهى كه آنها پيامبرشان را در آن افكندند) و يا اينكه آنها صاحب كشاورزى و دامدارى بودند و مانند اينها.

و اينكه در روايتى از امام صادق ع مى‌خوانيم: كه زنان آنها داراى انحراف‌

[1]" عيون اخبار الرضا" (ع) طبق نقل و تلخيص تفسير الميزان ج 15 ص 237.