در دومين سؤال به بحث از موهبت آرامش و ثبات زمين و قرارگاه انسان در اين جهان پرداخته مى‌گويد:" آيا معبودهاى ساختگى آنها بهتر است يا كسى كه زمين را مستقر و آرام قرار داد، و در ميان آن، نهرهاى آب جارى، روان ساخت، و براى زمين، كوه‌هاى ثابت و پا بر جا ايجاد كرد"؟! (تا همچون زرهى قشر زمين را از لرزش نگاه دارند) (أَمَّنْ جَعَلَ الْأَرْضَ قَراراً وَ جَعَلَ خِلالَها أَنْهاراً وَ جَعَلَ لَها رَواسِيَ‌) [1] و نيز" ميان دو دريا (از آب شيرين و شور) مانعى قرار داد" تا با هم مخلوط نشوند (وَ جَعَلَ بَيْنَ الْبَحْرَيْنِ حاجِزاً).

به اين ترتيب، چهار نعمت بزرگ در اين آيه آمده است كه سه قسمت از آن سخن از آرامش مى‌گويد:

آرامش خود زمين كه در عين حركت سريع به دور خودش و به دور آفتاب و حركت در مجموعه منظومه شمسى، آن چنان يك نواخت و آرام است كه ساكنانش به هيچوجه آن را احساس نمى‌كنند، گويى در يك جا ميخكوب شده و ثابت ايستاده است و كمترين حركتى ندارد.

و ديگر وجود كوه‌ها- كه سابقا گفتيم دور تا دور زمين را فرا گرفته‌اند و ريشه‌هاى آنها به هم پيوسته و زره نيرومندى را تشكيل داده است، و در برابر فشارهاى داخلى زمين و حركات جزر و مد خارجى كه بر اثر جاذبه ماه پيدا مى‌شود

[1]" خلال" در اصل به معنى شكاف ميان دو چيز است، و" رواسى" جمع" راسيه" به معنى ثابت و پا بر جا مى‌باشد.