رسيدند خود را گم مى‌كنند و خدا را فراموش مى‌نمايند، حتى گاه فرعون‌وار كوس" انا اللَّه" مى‌كوبند! و از سويى ديگر اين گونه افراد مايلند هر چه بيشتر آزاد باشند و هيچ محدوديتى در كامجويى از لذائذ در كارشان نباشد، و قيد و بندهايى از قبيل حلال و حرام و مشروع و نامشروع آنها را از رسيدن به هدفهايشان منع نكند، و به اين دليل نمى‌خواهند در برابر قوانين و مقررات دينى سر تعظيم فرود آورند و روز حساب و جزا را بپذيرند.

هم اكنون نيز طرفداران آئين خدا و تعليمات انبيا در ميان مرفهين زياد نيستند، و اين مستضعفينند كه طرفداران سرسخت و دوستان با وفاء ايثارگر دين و مذهبند.

البته اين سخن در هر دو طرف استثناهايى دارد ولى اكثريت هر دو گروه چنانند كه گفتيم.

ضمنا در آيه فوق تنها روى مرفه بودن زندگى خود آنها تكيه نشده، بلكه روى مرفه بودن زندگى نياكان آنها نيز تكيه شده است، زيرا هنگامى كه انسان از كودكى در ناز و نعمت پرورش يافت طبيعى است كه ميان خود و ديگران غالبا جدايى و امتياز ببيند و به آسانى حاضر نباشد منافع مادى و زندگى مرفه خود را از دست بدهد.

در حالى كه پايبند بودن به فرمان خدا و برنامه‌هاى مذهب نياز به ايثار و گاهى هجرت و حتى جهاد و شهادت دارد، و گاه تن در دادن به انواع محروميتها و تسليم دشمن نشدن، و اينها امورى است كه با مزاج مرفهين كمتر سازگار است مگر آنها كه شخصيتشان فوق زندگى ماديشان است كه اگر يك روز بود، شكر خدا مى‌گويند و اگر نبود متزلزل و ناراحت نمى‌شوند، و به تعبير ديگر آنها بر زندگى ماديشان حاكمند نه محكوم، اميرند نه اسير!