ما امامى برمى‌گزينيم اگر بر طريق هدايت بود اطاعتش مى‌كنيم، و اگر از طريق گمراهى رفت او را صاف مى‌كنيم! (و يا كنار مى‌گذاريم).

ما به آنها گفتيم در اين صورت شما امام خود هستيد، شما سرگردان شديد و ما سرگردان نيستيم.

ولى ما همان را برگزيديم كه پروردگار ما براى ما روز غدير خم برگزيده و از آن كمترين انحراف و عدولى نخواهيم داشت.

ما بر نور واضح الهى هستيم، پروردگارا بر نورانيت ما بيفزا و ما را ثابت قدم بدار" [1]

3- ذكر خدا

در آيات فوق خوانديم كه يكى از ويژگيهاى شاعران با هدف اين است كه خدا را بسيار ياد مى‌كنند.

در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه فرمود: مراد از

" ذكر كثير"

تسبيح فاطمه زهرا (سلام اللَّه عليها) است (كه مشتمل بر تكبير و حمد و تسبيح است).

و در حديث ديگرى از همان امام ع مى‌خوانيم كه فرمود:" يكى از سختترين و مهمترين امورى كه خدا بر خلق، فرض كرده است، ذكر كثير خدا است، سپس فرمود: منظورم اين نيست كه‌

" سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر"

بگويند، اگر چه اين هم جزئى از آن است، و لكن:

ذكر اللَّه عند ما احل و حرم، فان كان طاعة عمل بها، و ان كان معصية تركها:

" منظور ياد كردن خدا است به هنگامى كه انسان با حلال و حرام مواجه مى‌شود، اگر اطاعت خدا باشد آن را انجام دهد و اگر معصيت باشد ترك گويد" [2]

[1] الكنى و الالقاب ج 2 ص 455.

[2] اصول كافى.