[سوره الشعراء (26): آيات 198 تا 203]

وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلى‌ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ ما كانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) كَذلِكَ سَلَكْناهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) لا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذابَ الْأَلِيمَ (201) فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ (202)

فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203)

ترجمه:

198- هر گاه ما آن را بر بعضى از عجم (غير عرب) نازل مى‌كرديم.

199- و او آن را برايشان مى‌خواند به آن ايمان نمى‌آوردند.

200- (آرى) اين گونه قرآن را در دلهاى مجرمان وارد مى‌كنيم.

201- آنها به آن ايمان نمى‌آورند تا عذاب دردناك را با چشم خود به‌بينند.

202- ناگهان (عذاب الهى) به سراغ آنها مى‌آيد، در حالى كه توجه ندارند.

203- و در اين هنگام مى‌گويند: آيا به ما مهلتى داده خواهد شد؟

تفسير: اگر قرآن بر عجم نازل شده بود! ...

در اين آيات نخست به يكى ديگر از بهانه‌هاى احتمالى كفار و پيشگيرى از آن پرداخته و بحثى را كه در آيات گذشته درباره نزول قرآن به زبان عربى مبين‌