[سوره الشعراء (26): آيات 136 تا 140]

قالُوا سَواءٌ عَلَيْنا أَ وَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْواعِظِينَ (136) إِنْ هذا إِلاَّ خُلُقُ الْأَوَّلِينَ (137) وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (138) فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْناهُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (139) وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (140)

ترجمه:

136- آنها (قوم عاد) گفتند: براى ما تفاوت نمى‌كند چه ما را اندرز بدهى يا ندهى (بيهوده خود را خسته مكن)! 137- اين همان روش و اخلاق پيشينيان است.

138- و ما هرگز مجازات نخواهيم شد.

139- آنها هود را تكذيب كردند، ما هم نابودشان كرديم و در اين آيت و نشانه‌اى است (براى آگاهان) ولى اكثر آنها مؤمن نبودند.

140- و پروردگار تو عزيز و رحيم است.

تفسير: ما را انذار مده كه در ما اثر نمى‌كند!

در آيات پيشين گفتگوهاى پر مغز پيامبر دلسوز،" هود" را با قوم سركش‌