لشكر موسى رسيدند چنان كه نخستين آيه مورد بحث مى‌گويد:" فرعونيان آنها را تعقيب كردند و به هنگام طلوع آفتاب به آنها رسيدند" (فَأَتْبَعُوهُمْ مُشْرِقِينَ‌) [1]" هنگامى كه دو گروه يكديگر را ديدند، ياران موسى گفتند: به طور قطع ما در چنگال فرعونيان گرفتار شديم و راه نجاتى وجود ندارد"! (فَلَمَّا تَراءَا الْجَمْعانِ قالَ أَصْحابُ مُوسى‌ إِنَّا لَمُدْرَكُونَ‌).

در پيش روى ما دريا و امواج خروشان آب، و در پشت سر ما دريايى از لشكر خونخوار با تجهيزات كامل، جمعيتى كه سخت از ما خشمگينند و امتحان خونخوارى خود را در كشتن فرزندان بيگناه ما ساليان دراز داده‌اند و خود فرعون نيز بقدر كافى مردى خيره‌سر و ستمگر و خونخوار است، بنا بر اين به سرعت همه ما را محاصره مى‌كنند و از دم تيغ و شمشير مى‌گذرانند، يا اسير كرده و با شكنجه بازمى‌گرداند و تمام قرائن نشان مى‌داد كه مطلب همين گونه است.

در اينجا لحظات دردناكى بر بنى اسرائيل گذشت، لحظاتى كه تلخى آن غير قابل توصيف است، شايد جمع زيادى در ايمان خود متزلزل شده، و سخت روحيه خود را باخته بودند.

لذا با يك دنيا اطمينان و اعتماد رو به جمعيت وحشتزده بنى اسرائيل كرد و" گفت: چنين نيست آنها هرگز بر ما مسلط نخواهند شد، چرا كه پروردگار

[1] بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه منظور از" مشرقين" حركت بنى اسرائيل به سوى شرق و پيروزى فرعونيان از آنها در همين جهت بوده است، زيرا مى‌دانيم سرزمين" بيت المقدس" نسبت به مصر منطقه شرقى محسوب مى‌شود.