كه خود را از مجازات و حد شرعى پنهان داشته‌اند، قرآن مى‌گويد: اينها تصور نكنند كه با اين عمل مى‌توانند خود را براى هميشه از كيفر الهى دور دارند، خدا آنها را در اين دنيا از رحمت خويش دور مى‌كند و در آخرت عذابى عظيم دارند.

گر چه آيه فوق بعد از داستان افك قرار گرفته و به نظر مى‌رسد كه نزول آن بى ارتباط با اين ماجرا نبوده، ولى مانند تمام آياتى كه در موارد خاصى نازل مى‌شود و مفهوم آن كلى است اختصاص به مورد معينى ندارد.

عجب اينكه بعضى از مفسران مانند" فخر رازى" در" تفسير كبير" و بعضى ديگر اصرار دارند كه مفهوم اين آيه را محدود به تهمت زدن به زنان پيامبر ص بدانند و اين گناه را در سر حد كفر قرار مى‌دهند و كلمه لعن را كه در آيه وارد شده دليل بر آن بشمرند.

در حالى كه تهمت زدن هر چند گناه بسيار بزرگى است، و اگر در مورد همسران پيامبر ص باشد گناه بزرگتر و عظيمترى محسوب مى‌شود ولى به تنهايى موجب كفر نيست، و لذا پيامبر ص در داستان افك با اين گونه افراد معامله" مرتد" ننمود بلكه در آيات بعد از آن كه شرح آن را خوانديم توصيه به عدم خشونت بيش از حد در مورد آنان فرمود كه با كفر سازگار نيست.

و اما" لعن" دورى از رحمت خدا است كه در مورد كافر و مرتكبين گناهان كبيره صادق است، لذا در همين آياتى كه در باره حد قذف گذشت (در احكام مربوط به لعان) دو بار كلمه لعن در مورد دروغگويان به كار رفته است.

در روايات اسلامى نيز كرارا كلمه" لعن" درباره بعضى از مرتكبين گناهان كبيره به كار رفته است، حديث‌

لعن اللَّه فى الخمر عشر طوائف ...

" خدا ده گروه را در مورد شراب لعنت كرده ..." معروف است.