" و خداوند غفور و رحيم است" (وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌).

عجب اينكه از يك سو با آن همه آيات كوبنده،" اصحاب افك" را شديدا محكوم مى‌كند، اما براى اينكه افراد افراطى از حد تجاوز نكنند با سه جمله كه هر يك از ديگرى گيراتر و جذابتر است احساساتشان را كنترل مى‌نمايد:

نخست امر به عفو و گذشت مى‌كند.

سپس مى‌گويد آيا دوست نداريد خدا شما را ببخشد؟ پس شما هم ببخشيد.

و سر انجام دو صفت از صفات خدا كه" غفور" و" رحيم" است به عنوان تاكيد ذكر مى‌كند اشاره به اينكه شما نمى‌توانيد داغتر از فرمان پروردگار باشيد خداوند كه صاحب اصلى اين حكم است غفور و رحيم است، او دستور مى‌دهد كمكها را قطع نكنيد، ديگر شما چه مى‌گوئيد؟! بدون شك همه مسلمانانى كه در ماجراى افك درگير شدند با توطئه قبلى نبود، بعضى از منافقين مسلمان‌نما پايه‌گذار بودند، و گروهى مسلمان فريب خورده دنباله رو، بدون شك همه آنها مقصر و گناهكار بودند، اما ميان اين دو گروه فرق بسيار بود، و نمى‌بايست با همه يكسان معامله كنند.

به هر حال آيات فوق درس بسيار بزرگى است براى امروز و فرداى مسلمانان و همه آيندگان كه به هنگام آلودگى بعضى از افراد به گناه و لغزشى، نبايد در كيفر از حد اعتدال تجاوز كرد، نبايد آنها را از جامعه اسلامى طرد نمود، و نبايد درهاى كمكهاى را به روى آنها بست تا يكباره در دامن دشمنان سقوط كنند و در صف آنها قرار گيرند.

آيات فوق در حقيقت ترسيمى از تعادل" جاذبه" و" دافعه" اسلامى است:

آيات افك و مجازات شديد تهمت‌زنندگان به نواميس مردم نيروى عظيم دافعه را تشكيل مى‌دهد، و آيه مورد بحث كه سخن از عفو و گذشت و غفور و رحيم بودن خدا مى‌گويد بيانگر جاذبه است!.