[سوره المؤمنون (23): آيات 91 تا 92]

مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ إِذاً لَذَهَبَ كُلُّ إِلهٍ بِما خَلَقَ وَ لَعَلا بَعْضُهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (91) عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَتَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ (92)

ترجمه:

91- خدا هرگز فرزندى براى خود برنگزيده، و معبود ديگرى با او نيست كه اگر چنين مى‌شد هر يك از خدايان مخلوقات خود را تدبير و اداره مى‌كردند و بعضى بر بعضى ديگر تفوق مى‌جستند (و جهان هستى به تباهى كشيده مى‌شد) منزه است خدا از توصيفى كه آنها مى‌كنند.

92- او از پنهان و آشكار آگاه است، او برتر است از اينكه شريك براى او قائل شوند.

تفسير: شرك جهان را به تباهى مى‌كشد

در آيات گذشته بحثهايى در زمينه معاد و مالكيت و حاكميت و ربوبيت پروردگار بيان شد، آيات مورد بحث به مساله نفى شرك پرداخته، قسمتى از انحرافات مشركان را مطرح كرده، و به آن پاسخ مى‌گويد:

نخست مى‌فرمايد:" خداوند هرگز فرزندى براى خود برنگزيده است و معبود ديگرى با او نيست" (مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ‌).

اعتقاد به وجود فرزند براى خدا منحصر به مسيحيان نيست كه عيسى را فرزند حقيقى! او مى‌خوانند، اين اعتقاد براى مشركان نيز بود كه فرشتگان را