[سوره المؤمنون (23): آيه 50]

وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً وَ آوَيْناهُما إِلى‌ رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ (50)

ترجمه:

50- ما فرزند مريم (عيسى) و مادرش (مريم) را نشانه خود قرار داديم و آنها را در سر زمين بلندى كه آرامش و امنيت و آب جارى داشت جاى داديم.

تفسير: آيتى ديگر از آيات خدا

در آخرين مرحله از شرح سرگذشت پيامبران اشاره كوتاه و مختصرى به حضرت مسيح ع و همچنين مادرش مريم كرده مى‌گويد:" ما فرزند مريم و مادرش را نشانه‌اى از عظمت و قدرت خود قرار داديم" (وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ آيَةً).

تعبير به" ابن مريم" بجاى" عيسى" براى توجه دادن به اين حقيقت است كه او تنها از مادر و بدون دخالت پدرى به فرمان پروردگار متولد شد، و اين تولد خود از آيات بزرگ قدرت پروردگار بود.

و از آنجا كه اين تولد استثنايى رابطه‌اى با عيسى و رابطه‌اى با مادرش مريم دارد هر دو را به عنوان يك آيه و نشانه مى‌شمرد چرا كه اين دو (تولد فرزندى بدون دخالت پدر و همچنين باردار شدن مادرى بدون تماس با مرد) در واقع يك حقيقت بودند با دو نسبت متفاوت.

سپس به بخشى از نعمتها و مواهب بزرگى كه به اين مادر و فرزند عطا فرموده اشاره كرده مى‌گويد:" ما آنها را در سرزمين بلندى كه داراى آرامش و امنيت و آب جارى بود جاى داديم" (وَ آوَيْناهُما إِلى‌ رَبْوَةٍ ذاتِ قَرارٍ وَ مَعِينٍ‌).

" ربوه" از ماده" ربا" به معنى زيادى و افزايش است و در اينجا به معنى سرزمين‌