يعنى نه از طريق دستور الهى، و نه از طريق دليل عقل هيچ حجت و برهانى براى كار خود مطلقا ندارند.

بديهى است كسى كه در اعتقاد و اعمال خود متكى به دليل روشنى نيست، ستمگر است، هم به خويش ستم كرده، و هم به ديگران، و به هنگام گرفتار شدن در چنگال مجازات الهى هيچكس قدرت دفاع از او ندارد، لذا در پايان آيه مى‌گويد:

" براى ستمكاران ياور و راهنمايى نيست" (وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ نَصِيرٍ).

بعضى از مفسران گفته‌اند كه" نصير" در اينجا به معنى دليل و برهان است، چرا كه يارى كننده حقيقى همان مى‌باشد [1] اين احتمال نيز وجود دارد كه مراد از" نصير"، راهنما است و مكملى است براى بحث گذشته يعنى نه حجت الهى دارند، نه دليل عقلى كه خود به آن رسيده باشند، و نه رهبر و راهنما و استادى كه آنها را در اين مسير يارى كند، چرا كه آنها ستمگرند و در برابر حق تسليم نيستند.

اين تفسيرهاى سه گانه با هم منافاتى ندارند هر چند تفسير اول روشنتر به نظر مى‌رسد.

[1] الميزان و تفسير فخر رازى ذيل آيه مورد بحث.

[2] كلمه" منكر" مصدر ميمى و به معنى" انكار" است، و از آنجا كه انكار يك حالت درونى است و قابل مشاهده نمى‌باشد، بنا بر اين منظور آثار و علائم انكار است.