در نهايت ظرافت و لطافتند از اعماق خاك تيره بر خلاف قانون جاذبه بيرون فرستد، و در معرض تابش آفتاب، و وزش نسيم قرار دهد، و سرانجام آن را به گياهى بارور، يا درختى تنومند تبديل كند.

اگر او دانه‌هاى باران را نمى‌فرستاد و محيط بذر و زمين اطراف آن نرم و ملايم و" لطيف" نمى‌شد آنها هرگز قدرت نمو و رشد نمى‌داشتند، اما او با اين باران به آن محيط خشك و خشن، لطف و نرمش بخشيد تا آماده حركت و نمو گردد.

در عين حال از تمام نيازها و احتياجات اين دانه ضعيف از آغاز حركت در زير خاك تا هنگامى كه سر به آسمان كشيده، آگاه و خبير است.

خداوند به مقتضاى لطفش باران را مى‌فرستد، و به مقتضاى خبير بودنش اندازه‌اى براى آن قائل است كه اگر از حد بگذرد سيل است و ويرانى، و اگر كمتر از حد باشد خشكسالى و پژمردگى و اين است معنى لطيف بودن و خبير بودن خداوند.

در آيه 18 سوره مؤمنون نيز مى‌خوانيم: وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَسْكَنَّاهُ فِي الْأَرْضِ‌:" ما از آسمان آبى فرستاديم به اندازه معين، سپس آن را در زمين ساكن كرديم" [1]

خالق همه او است، و مالك همه نيز او است، و به همين دليل بر همه چيز توانايى دارد.

[1] در جلد پنجم تفسير نمونه صفحه 386 ذيل آيه 103 سوره انعام بحث جالبى در باره" لطيف بودن خداوند" داشتيم به آنجا مراجعه فرمائيد.