3- سوره رحمت و يادآورى‌

در اين سوره پنج بار هنگام شروع در داستان پيامبران بزرگ و مريم، جمله اذكر (يادآورى كن) آمده است و به خاطر آن مى‌توان اين سوره را سوره يادآوريها ناميد، يادآورى از پيامبران و مردان و زنان بزرگ و حركت توحيدى آنها و تلاششان در راه مبارزه با شرك و بت‌پرستى و ظلم و بيدادگرى.

و از آنجا كه معمولا ذكر به معنى يادآورى بعد از نسيان است ممكن است اشاره به اين واقعيت نيز باشد كه ريشه توحيد و عشق به مردان حق و ايمان به مبارزات حق‌طلبانه آنها در اعماق جان هر انسانى ريشه دوانيده و سخن از آنها در واقع يك نوع ذكر و يادآورى و بازگويى است.

و توصيف خداوند به عنوان" رحمان" شانزده بار در اين سوره آمده است چرا كه سوره از آغازش با رحمت شروع مى‌شود، رحمت خدا به زكريا، رحمت خدا به مريم و مسيح و پايان آن نيز با همين رحمت است كه در اواخر آن مى‌گويد:

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا:" كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند خداوند رحمان محبت آنها را در دل بندگانش قرار مى‌دهد" (سوره مريم آيه 96).