شده است، و درست به اين مى‌ماند كه انسان مطالب بيداركننده و عبرت‌انگيزى براى ديگرى بگويد، و بعد اضافه كند: اينچنين بايد پند داد، (بنا بر اين نياز به تفسيرهاى ديگرى كه بعضى از مفسران در اينجا گفته‌اند و از معنى آيه دور است نداريم).

كلمه" عربى" گرچه به معنى زبان عربى است، ولى از دو نظر در اينجا اشاره به فصاحت و بلاغت قرآن و رسا بودن مفاهيم آن مى‌باشد:

نخست اينكه: اصولا زبان عربى- به تصديق زبان‌شناسان جهان- يكى از رساترين لغات، و ادبيات آن از قويترين ادبيات است.

ديگر اينكه گاه جمله" صرفنا" اشاره به بيانات مختلفى است كه قرآن از يك واقعيت دارد، مثلا مساله وعيد و مجازات مجرمان را، گاهى در لباس بيان سرگذشت امتهاى پيشين، و گاهى به صورت خطاب به حاضران، و گاهى در شكل ترسيم حال آنها در صحنه قيامت و گاه به لباسهاى ديگر بيان مى‌كند.

تفاوت جمله" لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ‌" با جمله" يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْراً" ممكن است از اين نظر باشد كه در جمله نخست مى‌گويد: هدف پيدايش تقوا به صورت كامل است، و در جمله دوم هدف آن است كه اگر تقواى كامل حاصل نشود لا اقل بيدارى و آگاهى حاصل گردد كه فعلا تا حدودى او را محدود كند و در آينده سرچشمه حركت و جنبش شود.

اين احتمال نيز وجود دارد كه جمله اول اشاره به تحقق تقوا براى ناپرهيزكاران و دومى اشاره به تذكر و يادآورى براى پرهيزكاران است، چنان كه در آيه 2 سوره انفال مى‌خوانيم: إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إِيماناً:

" وقتى كه آيات قرآن بر مؤمنان خوانده مى‌شود بر ايمانشان افزوده مى‌گردد".

در حقيقت در آيه فوق اشاره به دو اصل از اصول مؤثر تعليم و تربيت شده است نخست مساله صراحت در بيان و رسا بودن عبارات و روشن و دلنشين بودن‌