سر حد امكان است.

گرچه بحث شفاعت را به طور مشروح در جلد اول ذيل آيه 47 و 48 سوره بقره و جلد دوم ذيل آيه 255 سوره بقره آورده‌ايم بد نيست در اينجا داستان جالبى را بر آن بيفزائيم و آن اينكه: عالم ربانى مرحوم ياسرى از علماى محترم تهران چنين نقل مى‌كرد كه شاعرى به نام" حاجب" كه در مساله شفاعت گرفتار اشتباهات عوام شده بود شعرى به اين مضمون مى‌سرايد:

شب هنگام امير مؤمنان على ع را در خواب مى‌بيند در حالى كه عصبانى و خشمگين بوده مى‌فرمايد شعر خوبى نگفتى!، عرض مى‌كند چه بگويم؟ مى‌فرمايد شعرت را اين چنين اصلاح كن:

[1] بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه ضميرهاى جمع در جمله نخست به شفاعت كنندگان بازمى‌گردد و بعضى نيز احتمال داده‌اند كه ضمير در" به" به اعمال مجرمان و نتيجه‌هاى آن بر مى‌گردد، ولى آنچه در بالا گفتيم صحيحتر به نظر مى‌رسد (دقت كنيد).