از جمله بالا استفاده مى‌شود كه شرك سه اثر بسيار بد در وجود انسان مى‌گذارد:

1- شرك مايه ضعف و ناتوانى و زبونى و ذلت است در حالى كه توحيد عامل قيام و حركت و سرفرازى است.

2- شرك، مايه مذمت و نكوهش است، چرا كه يك خط روشن انحرافى است در برابر منطق عقل و كفرانى است آشكار در مقابل نعمت پروردگار، و آن كس كه تن به چنين انحرافى دهد درخور مذمت است.

3- شرك سبب مى‌شود كه خداوند مشرك را به معبودهاى ساختگيش واگذارد و دست از حمايتش بردارد، و از آنجا كه معبودهاى ساختگى نيز قادر بر حمايت كسى نيستند و خدا هم حمايتش را از چنين كسان برداشته آنها" مخذول" يعنى بدون يار و ياور خواهند شد.

در آيات ديگر قرآن نيز همين معنى به شكل ديگرى مجسم شده است، چنان كه در سوره عنكبوت آيه 41 مى‌خوانيم:" آنها كه غير خدا را معبود خويش انتخاب مى‌كنند همانند عنكبوتند كه آن خانه سست و بى اساس را تكيه‌گاه خود قرار داده و سست‌ترين خانه‌ها خانه عنكبوت است" (مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْلِياءَ كَمَثَلِ الْعَنْكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتاً وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنْكَبُوتِ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ‌).

" قضاء" مفهوم مؤكدترى از" امر" دارد، و امر و فرمان قطعى و محكم‌