اين حقيقت در بسيارى از آيات قرآن منعكس است.

در اينجا انسان را در گرو اعمالش مى‌شمرد (كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ) (مدثر- 38).

و در جاى ديگر بهره او را تنها در گرو سعيش مى‌شمرد (وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعى‌).

و در بسيارى از آيات، بعد از ذكر ايمان، روى عمل صالح تكيه مى‌كند.

تا همگان اين خيال خام را از سر بدر كنند كه بى سعى و تلاش به جايى مى‌توان رسيد مواهب دنياى مادى را بى سعى و تلاش نمى‌توان بدست آورد، چگونه مى‌توان انتظار داشت كه سعادت جاودانى بدون آن بدست آيد.

3- امدادهاى الهى‌

" نمد" از ماده" امداد" به معنى كمك رساندن است، راغب در كتاب مفردات مى‌گويد: كلمه امداد غالبا در مورد كمكهاى مفيد و مؤثر به كار برده مى‌شود و كلمه" مد" در موارد مكروه و ناپسند.

به هر حال در آيات مورد بحث مى‌خوانيم كه خداوند بخشى از نعمتهايش را در اختيار همگان مى‌گذارد و نيكان و بدان همگى از آن استفاده مى‌كنند، اين اشاره به آن بخش از نعمتها است كه ادامه حيات، متوقف بر آنست و بدون آن نمى‌تواند يك انتخابگر باشد.

به تعبير ديگر اين همان مقام رحمانيت خدا است كه فيض عامش، مؤمن و كافر را شامل مى‌شود، ولى در ما وراء اينها نعمتهايى است بى‌پايان كه مخصوص مؤمنان و نيكان است.