ستارگان آسمان پرداخت، صحنه شگفت‌انگيزى در برابر چشم او آشكار گرديد كه تا آن روز هيچ انسان ديگرى نديده بود، او فهميد كشف مهمى كرده است و از آن روز به بعد كليه مطالعه اسرار جهان بالا بدست انسان افتاد! تا آن روز انسان شبيه پروانه‌اى بود كه فقط چند شاخه اطراف خود را مى‌ديد اما هنگامى كه دوربين را به چشم گرفت، مقدار قابل ملاحظه‌اى از درختان اطراف خود را در اين جنگل بزرگ آفرينش نيز مشاهده كرد.

اين مساله به تكامل خود ادامه داد تا اينكه دوربينهاى بزرگ نجومى ساخته شد كه قطر عدسى آنها پنج متر يا بيشتر بود، آنها را بر فراز كوه‌هاى بلندى كه در منطقه مناسبى از نظر صافى هوا قرار داشت نصب كردند، اين دوربينها كه مجموع دستگاه آنها گاهى به اندازه يك عمارت چند طبقه مى‌شد عوالمى از جهان بالا را به انسان نشان داد كه چشم عادى حتى يك هزارم آن را نديده بود.

حال فكر كنيد اگر روزى تكنولوژى بشر اجازه ساختمان دوربينهايى به قطر يكصد متر با تجهيزاتى به اندازه يك شهر دهد چه عوالمى بر ما كشف خواهد شد؟! اكنون اين سؤال پيش مى‌آيد كه اگر اين دوربينها را از ما بگيريد به طور قطع بخشى يا بخشهايى از معلومات و مشاهدات ما در باره آسمانها تعطيل خواهد شد، ولى آيا بيننده اصلى، ما هستيم يا دوربين است؟! آيا دوربين و تلسكوپ ابزار كار ما است كه بوسيله آن مى‌بينيم و يا فاعل كار و بيننده واقعى است؟! در مورد مغز نيز هيچكس انكار نمى‌كند كه بدون سلولهاى مغزى انجام تفكر و مانند آن ممكن نيست ولى آيا مغز ابزار كار روح است؟ يا خود روح؟! كوتاه سخن آنكه: تمام دلائلى كه ماديها در اينجا آورده‌اند فقط ثابت مى‌كند كه ميان سلولهاى مغزى و ادراكات ما، ارتباط وجود دارد، ولى هيچكدام از آنها اثبات نمى‌كند كه مغز انجام دهنده ادراكات است نه ابزار ادراك (دقت كنيد).