" نا" از ماده" ناى" (بر وزن رأى) به معنى دور شدن است، و با اضافه كلمه" بجانبه" معنى تكبر و غرور و موضع‌گيرى خصمانه را مى‌رساند.

از مجموع اين جمله استفاده مى‌شود كه انسانهاى بى ايمان و يا ضعيف الايمان به هنگام روى آوردن نعمتها آن چنان مغرور مى‌شوند كه به كلى بخشنده نعمتها را بدست فراموشى مى‌سپارند، نه تنها فراموشش مى‌كنند بلكه يك حالت بى اعتنايى و اعتراض و استكبار در برابر او به خود مى‌گيرند.

جمله" مسه الشر" اشاره به كمترين ناراحتى است كه به انسان دست مى‌دهد، يعنى آنها بقدرى كم‌ظرفيتند كه با مختصر گرفتارى، دست و پاى خود را گم مى‌كنند و رشته افكارشان به كلى در هم مى‌ريزد و ظلمت ياس و نوميدى بر قلبشان سايه مى‌افكند.

دومين آيه روى سخن را به پيامبر ص كرده مى‌فرمايد:" بگو هر كس بر طبق روش و خلق و خوى خود عمل مى‌كند" (قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلى‌ شاكِلَتِهِ‌).

مؤمنانى كه از آيات قرآن، شفا مى‌طلبند و رحمت كسب مى‌كنند، و ظالمانى كه جز خسارت و زيان، بهره‌اى از آن نمى‌گيرند، و انسانهاى كم‌ظرفيتى كه در حال نعمت مغرورند و در مشكلات مايوس و زبون، همه اينها طبق روحياتشان عمل مى‌كنند، روحياتى كه بر اثر تعليم و تربيت و اعمال مكرر خود انسان شكل گرفته است.

و در اين ميان خداوند شاهد و ناظر حال همه است:" آرى پروردگار شما آگاهتر است به كسانى كه راهشان بهتر و از نظر هدايت پربارتر است" (فَرَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدى‌ سَبِيلًا).