در آغاز تمام سطح كره زمين بر اثر بارانهاى سيلابى زير آب پنهان بود، و ساليان درازى بر اين منوال گذشت، بارانهاى سيلابى فرو نشستند، آبها در گودالهاى زمين جاى گرفتند، و خشكيها تدريجا از زير آب نمايان گشتند، اين همان چيزى است كه در روايات اسلامى عنوان" دحو الارض" معروف شده است.

و از آنجا كه آفرينش كوه‌ها با آن فوائد زيادى كه دارند يكى از نشانه‌هاى توحيد است، به ذكر آن پرداخته و اضافه مى‌كند" ما در زمين كوه‌هاى مستقر و ثابتى انداختيم" (وَ أَلْقَيْنا فِيها رَواسِيَ‌).

تعبير به القاء (افكندن) در مورد كوه‌ها با اينكه مى‌دانيم كوه‌ها همان چين‌خوردگيهاى زمين هستند كه بر اثر سرد شدن تدريجى پوسته زمين و يا به خاطر مواد آتشفشانى به وجود آمده‌اند ممكن است از اين نظر باشد كه" القاء" به معنى ايجاد نيز آمده است، در زبان روز مره خود نيز مى‌گوئيم كه ما براى فلان زمين طرحى ريختيم و چند اطاق در آن انداختيم يعنى بنا كرديم و ايجاد نموديم.

به هر حال اين كوه‌ها علاوه بر اينكه از ريشه به هم پيوسته‌اند و همچون زرهى زمين را در برابر فشار درونى از لرزشها حفظ مى‌كنند، و علاوه بر اينكه قدرت طوفانها را در هم شكسته و وزش باد و نسيم را به دقت كنترل مى‌نمايند، محل خوبى براى ذخيره آبها به صورت برف و يا چشمه‌ها مى‌باشند.

مخصوصا تكيه روى كلمه" رواسى" جمع" راسيه" به معنى ثابت و پا بر جا، اشاره لطيفى است به آنچه در بالا بيان كرديم كه آنها هم خودشان ثابتند و هم مايه ثبات پوسته زمين و زندگى انسانها مى‌باشند.

به سراغ مهمترين عامل زندگى بشر و همه جانداران يعنى گياهان ميرود، و مى‌فرمايد:" ما در روى زمين از هر گياه موزون رويانديم (وَ أَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ مَوْزُونٍ‌).