كه گاهى براى اينكه مثلا كسى دست به محتواى صندوقى نزند و در آن را نگشايد، آن را محكم مى‌بندند و بعد از بستن با نخ مخصوصى محكم مى‌كنند، و روى آن مهر مى‌زنند كه اگر آن را بگشايند فورا معلوم خواهد شد، اين تعبير در اينجا كنايه از نفوذناپذيرى مطلق است.

چه زيان و خسرانى از اين بدتر كه انسان همه امكانات لازم را براى هدايت و سعادت جاويدان در دست داشته باشد، و بر اثر هوى و هوس همه اين سرمايه‌ها را از دست بدهد.

آيه بعد به وضع آنها اشاره كرده مى‌گويد:" پروردگار تو نسبت به كسانى كه فريب خوردند و از ايمان باز گشتند اما بعدا توبه كردند و صدق توبه خود را با هجرت و جهاد و صبر و استقامت به ثبوت رساندند آرى پروردگارت نسبت به آنها غفور و رحيم است" (ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذِينَ هاجَرُوا مِنْ بَعْدِ ما فُتِنُوا ثُمَّ جاهَدُوا وَ صَبَرُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِها لَغَفُورٌ رَحِيمٌ‌) [1] اين آيه دليل روشنى است براى قبول توبه مرتد، ولى اشخاصى كه در آيه‌

[1] ضمير" بعدها" به گفته بسيارى از مفسرين به" فتنة" باز مى‌گردد، و بعضى گفته‌اند به هجرت و جهاد و صبر كه قبل از آن در آيه آمده است.