نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 11 صفحه : 28
ولى با دقت
در همين روايات روشن مىشود كه قرآن نزد على ع با ديگر قرآنها ابدا تفاوت نداشت
بلكه اين تفاوت در سه چيز بود: نخست اينكه آيات و سورهها به ترتيب نزول تنظيم شده
بود، و ديگر اينكه شان نزول هر آيه و سوره در كنار آن قيد شده بود، سومين امتياز
اينكه تفسيرهايى كه از پيامبر ص شنيده بود و همچنين آيات ناسخ و منسوخ در آن درج
شده بود.
بنا بر اين
قرآنى كه على ع به جمعآورى آن پرداخت چيزى جز اين قرآن نبود و مازادش"
تفسيرها" و" تاويلها" و" شان نزولها" و" تميز ناسخ
و منسوخ" و مانند آن بوده است، و به تعبير ديگر هم قرآن بود، و هم تفسير اصيل
قرآن.
در كتاب سليم
بن قيس مىخوانيم: ان امير المؤمنين (ع) لما راى غدر الصحابة و قلة وفائهم لزم
بيته، و اقبل على القرآن، فلما جمعه كله، و كتابه بيده، و تاويله الناسخ و
المنسوخ، بعث اليه ان اخرج فبايع، فبعث اليه انى مشغول فقد آليت على نفسى لا ارتدى
بردائى الا لصلاة حتى اؤلف القرآن و اجمعه [1]:"
هنگامى كه امير مؤمنان على ع بى وفايى صحابه را مشاهده كرد خانه را ترك نگفت، و به
قرآن روى آورد، و مشغول جمعآورى همه قرآن، و نوشتن آن با دست خود شد، و حتى تاويل
و ناسخ و منسوخ آن را جمع آورى فرمود، در اين هنگام به سراغ امام فرستادند كه از
خانه بيرون آى و بيعت كن! او در پاسخ پيغام فرستاد كه من مشغولم، سوگند ياد
كردهام كه عبا بر دوش نگيرم مگر براى نماز تا همه قرآن را گرد آورى كنم.
2- قسمتى
ديگر از اين روايات رواياتى است كه اشاره به تحريف معنوى قرآن مىكند.
زيرا
مىدانيم تحريف بر سه گونه است:" تحريف لفظى" و" تحريف معنوى"