فراز و نشيبهاى قطعات مختلف زمين، رنگ خاكها و كوه‌ها، و حتى چگونگى وزش بادها هر يك، علامتى براى پيدا كردن راههاست.

براى اينكه بدانيم وجود اين علامات تا چه حد به رهروان كمك مى‌كند و آنها را از دور گشتن و گم شدن رهايى مى‌بخشد، كافى است وضع بعضى از بيابانهاى يك نواخت را كه در پاره‌اى از مناطق وجود دارد در نظر بگيريم كه عبور از آنها فوق العاده مشكل و خطرناك است، و چه بسيار كسانى كه از آنها رفتند و هيچگاه باز نگشتند، فكر كنيد اگر همه روى زمين اين چنين يك نواخت بود كوه‌ها به يك اندازه، دشتها يك رنگ، درها شبيه هم، آيا انسانها مى‌توانستند به آسانى راه خود را پيدا كنند؟! ولى از آنجا كه در پاره‌اى از اوقات در بيابانها، در شبهاى تاريك، يا هنگامى كه انسان شبانه در دل اقيانوسها سفر مى‌كند از اين علامات خبرى نيست، خداوند علامات آسمانى را به كمك فرستاده تا اگر در زمين علامتى نيست، از علامت آسمان استفاده كنند و گمراه نشوند! لذا اضافه مى‌كند" و بوسيله ستارگان، مردم هدايت مى‌شوند" (وَ بِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ‌).

البته اين يكى از فوائد ستارگان است، آنها فوائد بسيارى دارند ولى اگر تنها همين فايده بود باز مهم بود، مخصوصا پيش از آنكه قطب‌نما اختراع شود و كشتيها بتوانند بوسيله آن طبق نقشه‌ها راه خود را به سوى مقصد باز يابند، حركت در روى درياها بدون استفاده از ستارگان امكان پذير، نبود، و به همين جهت شبهايى كه ابر آسمان را مى‌پوشانيد كشتيها از حركت باز مى‌ماندند، و اگر به راه خود ادامه مى‌دادند خطر مرگ آنها را تهديد مى‌كرد.

البته مى‌دانيم ستارگانى كه در نظر ما در آسمان جابجا مى‌شوند پنج ستاره بيشتر نيستند كه آنها را سيارات مى‌گويند، (البته سيارات بيش از اينند، اما بقيه با چشم كمتر ديده مى‌شوند) باقى ستاره‌ها جاى نسبى خود را حفظ مى‌كنند،