نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 11 صفحه : 135
2- چشم به
امكانات ديگران دوختن مايه انحطاط است
بسيارند
افراد تنگنظرى كه هميشه مراقب اين و آن هستند كه اينها چه دارند و آنها چه دارند؟
و مرتبا وضع
مادى خويش را با ديگران مقايسه مىكنند، و از كمبودهاى مادى در اين مقايسه رنج
مىبرند هر چند آنها اين امكانات را به بهاى از دست دادن ارزش انسانى و استقلال
شخصيت به دست آورده باشند.
اين طرز تفكر
كه نشانه عدم رشد كافى و احساس حقارت درونى و كمبود همت مىباشد، يكى از عوامل
مؤثر عقبماندگى در زندگى- حتى در زندگى مادى- خواهد بود.
كسى كه در
خود احساس شخصيت مىكند به جاى اينكه گرفتار چنين مقايسه زشت و رنجآورى شود،
نيروى فكرى و جسمانى خويش را در راه رشد و ترقى خويشتن به كار مىگيرد، و به خود
مىگويد من چيزى از ديگران كمتر ندارم و دليلى ندارد كه نتوانم از آنها پيشرفت
بيشترى كنم، من چرا چشم بمال و مقام آنها بدوزم من خودم بهتر و بيشتر توليد مىكنم.
اصلا زندگى
مادى هدف و همت او نيست، او آن را مىخواهد اما تا آنجا كه به معنويت او كمك كند و
به دنبال آن مىرود اما تا آنجا كه استقلال و آزادگى او را حفظ كند، نه حريصانه به
دنبال آن مىدود و نه همه چيزش را با آن مبادله مىكند كه اين مبادله آزاد مردان و
بندگان خدا نيست، و نه كارى مىكند كه نيازمند ديگران گردد.
در حديثى از
پيامبر ص مىخوانيم
من رمى
ببصره ما فى يد غيره كثر همه و لم يشف غيضه:
" كسى
كه چشم خود را به آنچه در دست ديگران است بدوزد، هميشه اندوهگين و غمناك خواهد بود
و هرگز آتش خشم در دل او فرو نمىنشيند"! [1]