بزرگ آغاز قرآن است، و مثانى كنايه از خود قرآن،، چرا كه قرآن دو بار بر پيامبر ص نازل شد يك بار به طور جمعى، و يك بار تدريجى و به حسب نيازها و در زمانهاى مختلف، بنا بر اين‌ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي‌ يعنى هفت سوره مهم، از مجموعه قرآن.

ضمنا آيه 23" سوره زمر" را نيز شاهد بر اين معنى گرفته‌اند اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِيَ‌:" خداوند همان كسى است كه بهترين حديث را نازل فرمود، كتابى كه محتوايش هماهنگ و شبيه يكديگر، كتابى كه دو بار بر پيامبر ص نازل گرديد".

ولى تفسير اول صحيحتر به نظر مى‌رسد بخصوص اينكه در رواياتى كه از ائمه اهل بيت ع نقل شده كرارا به همين معنى يعنى سوره حمد تفسير شده است.

" راغب" در" مفردات" اطلاق كلمه مثانى را بر قرآن از اين نظر مى‌داند كه به طور مكرر آيات آن خوانده مى‌شود و همين تجديد و تكرار، آن را از دستبرد حوادث، محفوظ مى‌دارد (به علاوه حقيقت قرآن در هر زمان، تكرار و تجلى تازه‌اى دارد كه همه اينها ايجاب مى‌كند به آن مثانى گفته شود) و به هر حال ذكر كلمه" قرآن عظيم" بعد از ذكر سوره حمد با اينكه همه جزء قرآن است، دليل بر اهميت و عظمت اين سوره مى‌باشد، چرا كه بسيار مى‌شود جزئى از كل را به خاطر اهميتش به طور مستقل، در برابر كل ذكر مى‌كنند، و اين تعبير در ادبيات عربى و فارسى و مانند آن فراوان است.

خلاصه اينكه خداوند به پيامبرش اين واقعيت را بازگو مى‌كند كه تو داراى چنين سرمايه عظيمى هستى، سرمايه‌اى همچون قرآن به عظمت تمام عالم هستى، سرمايه‌اى كه تمامش نور است و بركت، درس است و برنامه، راهنماست و راهگشا، مخصوصا سوره حمد كه چنان محتوايش عالى است كه در يك لحظه‌