روى گرداندن از چيزى گاهى به خاطر بى‌اعتنايى و قهر كردن و مانند آنست، و گاهى به خاطر عفو و گذشت بزرگوارانه، لذا در آيه فوق بلافاصله آن را با كلمه جميل (زيبا) توصيف مى‌كند تا معنى دوم را برساند.

در روايتى از امام على بن موسى الرضا ع مى‌خوانيم كه در تفسير اين آيه فرمود:

العفو من غير عتاب:

" منظور، عفو كردن خالى از مؤاخذه و سرزنش است" [1] نظير اين حديث از امام زين العابدين ع نيز نقل شده است‌ [2]

او مى‌داند كه همه مردم يكسان نيستند، او از اسرار درون و طبايع و ميزان رشد فكرى و احساسات مختلف آنها با خبر است، نبايد از همه آنها انتظار داشته باشى كه يكسان باشند بلكه بايد با روحيه عفو و گذشت با آنها برخورد كنى تا تدريجا تربيت شوند، به راه حق آيند.

البته اين سخن به آن معنى نيست كه مردم در راه و روش خود و اعمالى كه انجام مى‌دهند مجبورند بلكه صرفا اشاره به يك دستور تربيتى است كه مربوط به تفاوت تفكر و استعدادها مى‌باشد.

ذكر اين نكته نيز لازم است كه بعضى تصور كرده‌اند، اين دستور مخصوص دوران زندگى پيامبر ص در مكه بوده است، و پس از آنكه به مدينه هجرت نمود و مسلمانان قدرت يافتند اين دستور نسخ شد و دستور جهاد جاى آن را گرفت.

ولى با توجه به اينكه اين دستور در سوره‌هاى مدنى نيز آمده (مانند سوره‌

[1] و [2] تفسير نور الثقلين جلد 3 صفحه 27.