در برابر سرقتى كه انجام داده است بوده‌ [1]، ولى در ميان مصريان اين مجازات معمول نبوده است، بلكه از طرق ديگر مانند زدن و به زندان افكندن، سارقين را مجازات مى‌كردند.

به هر حال اين جمله دليل بر آن نمى‌شود كه در هيچيك از اديان آسمانى برده گرفتن كيفر سارق بوده است، چه بسا يك سنت معمولى در ميان گروهى از مردم آن زمان محسوب مى‌شده، و در تاريخچه بردگى نيز مى‌خوانيم كه در ميان اقوام خرافى، بدهكاران را به هنگامى كه از پرداختن بدهى خود عاجز ميشدند به بردگى مى‌گرفتند.

5- سقايه يا صواع‌

- در آيات فوق گاهى تعبير به" صواع" (پيمانه) و گاهى تعبير به" سقايه" (ظرف آبخورى) شده است، و منافاتى ميان اين دو نيست، زيرا چنين به نظر مى‌رسد كه اين پيمانه در آغاز ظرف آبخورى" ملك" بوده است، اما هنگامى كه غلات در سرزمين مصر گران و كمياب و جيره‌بندى شد، براى اظهار اهميت آن و اينكه مردم نهايت دقت را در صرفه‌جويى به خرج دهند، آن را با ظرف آبخورى مخصوص ملك، پيمانه مى‌كردند.

مفسران در خصوصيات اين ظرف مطالب زيادى دارند، بعضى گفته‌اند از نقره بوده، بعضى گفته‌اند از طلا، و بعضى اضافه كرده‌اند كه جواهر نشان بوده است، و در بعضى از روايات غير معتبر نيز اشاره‌اى به اينگونه مطالب شده است، اما هيچيك دليل روشنى ندارد.

آنچه مسلم است پيمانه‌اى بوده كه روزى پادشاه مصر از آن آب مى‌نوشيده و سپس تبديل به پيمانه شده است.

[1] طبرسى در مجمع البيان نقل كرده است كه سنت در ميان جمعى از مردم آن زمان اين بوده كه سارق را يك سال به بردگى مى‌گرفتند و نيز نقل كرده كه خاندان يعقوب، سارق را به مقدار سرقتش به بردگى مى‌گرفتند (تا همان اندازه كار كند).