3- ضعف و ناتوانى انسان در برابر عوامل طبيعى و گاه در مقابل انبوه دشمنان داخلى و خارجى، او را نگران مى‌سازد كه من در برابر اينهمه دشمن نيرومند در ميدان جهاد چكنم؟ و يا در مبارزات ديگر چه مى‌توانم انجام دهم؟

اما هنگامى كه به ياد خدا مى‌افتد و متكى به قدرت و رحمت او مى‌شود، قدرتى كه برترين قدرتها است و هيچ چيز در برابر آن ياراى مقاومت ندارد، قلبش آرام مى‌گيرد، با خود مى‌گويد آرى من تنها نيستم، من در سايه خدا، بى‌نهايت قدرت دارم!.

قهرمانيهاى مجاهدان راه خدا در جنگها، چه در گذشته، چه در حال، و سلحشوريهاى اعجاب‌انگيز و خيره كننده آنان، حتى در آنجايى كه تك و تنها بوده‌اند، بيانگر آرامشى است كه در سايه ايمان پيدا مى‌شود.

هنگامى كه با چشم خود مى‌بينيم و با گوش مى‌شنويم كه افسر رشيدى پس از يك نبرد خيره كننده، بينايى خود را به كلى از دست داده و با تنى مجروح به روى تخت بيمارستان افتاده اما با چنان آرامش خاطر و اطمينان سخن مى‌گويد كه گويى خراشى بر بدن او هم وارد نشده است، به اعجاز آرامش در سايه ذكر خدا پى مى‌بريم‌ [1] 4- گاهى نيز ريشه نگرانيهاى آزار دهنده انسان، احساس پوچى زندگى و بى‌هدف بودن آن است ولى آن كسى كه به خدا ايمان دارد، و مسير تكاملى زندگى را به عنوان يك هدف بزرگ پذيرفته است، و تمام برنامه‌ها و حوادث زندگى را در همين خط مى‌بيند، نه از زندگى احساس پوچى مى‌كند، و نه همچون افراد بى‌هدف و مردد، سرگردان و مضطرب است.

[1] اين حادثه كه در جنگهاى اخير ايران و عراق، جنگى كه از ناحيه دشمنان به كشور ما تحميل شده بود اتفاق افتاد نه تنها در يك مورد، صدها و هزاران نمونه داشت كه بيانگر رشادتها و مجاهدتهاى مجاهدان بدر و ساير جنگهاى اسلامى بود.