" و اينها رستگارانند" (وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌).

در حقيقت هدايت آنها و همچنين رستگاريشان از سوى خدا تضمين شده است و تعبير به‌" مِنْ رَبِّهِمْ" اشاره به همين حقيقت است.

جالب اينكه مى‌گويد:" عَلى‌ هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ‌" اشاره به اينكه هدايت الهى همچون مركب راهوارى است كه آنها بر آن سوارند، و به كمك اين مركب به سوى رستگارى و سعادت پيش مى‌روند (زيرا مى‌دانيم كلمه" على" معمولا در جايى به كار مى‌رود كه مفهوم تسلط و علو و استيلاء را مى‌رساند).

ضمنا تعبير به" هدى" (به صورت نكره) اشاره به عظمت هدايتى است كه از ناحيه خداوند شامل حال آنها مى‌شود، يعنى آنها هدايتى بس عظيم دارند.

و نيز تعبير به‌" هُمُ الْمُفْلِحُونَ" با توجه به آنچه در علم معانى و بيان گفته شده دليل بر انحصار است، يعنى تنها راه رستگارى راه اين گروه است كه با كسب پنج صفت ويژه مشمول هدايت الهى گشته‌اند [1]

نكته‌ها:

1- استمرار در طريق ايمان و عمل‌

در آيات فوق در همه جا از فعل مضارع كه معمولا براى استمرار است، استفاده شده (يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ‌- يُقِيمُونَ الصَّلاةَ- ينفقون- وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ‌) و اين نشان مى‌دهد كه پرهيزگاران و مؤمنان راستين كسانى هستند كه در برنامه‌هاى‌

[1] نويسنده" تفسير المنار" اصرار دارد كه تكرار" اولئك" را در آيه فوق، اشاره به دو گروه بگيرد، گروه اول كسانى هستند كه داراى سه صفت ايمان به غيب، بر پا داشتن نماز و انفاق مى‌باشند، و گروه دوم كسانى كه ايمان به وحى آسمانى و رستاخيز دارند، اين تفسير بسيار بعيد به نظر مى‌رسد چرا كه اين پنج صفت همه صفات ويژه يك گروه و همه با هم پيوسته است و تفكيك ميان آنها نادرست است‌