قابل توجه اينكه قرآن نمى‌گويد: من اموالهم ينفقون (از اموالشان انفاق مى‌كنند) بلكه مى‌گويد" مِمَّا رَزَقْناهُمْ" (از آنچه به آنها روزى داديم) و به اين ترتيب مساله" انفاق" را آن چنان تعميم مى‌دهد كه تمام مواهب مادى و معنوى را در بر مى‌گيرد.

بنا بر اين مردم پرهيزگار آنها هستند كه نه تنها از اموال خود، بلكه از علم و عقل و دانش و نيروهاى جسمانى و مقام و موقعيت اجتماعى خود، و خلاصه از تمام سرمايه‌هاى خويش به آنها كه نياز دارند مى‌بخشند، بى آنكه انتظار پاداشى داشته باشند.

نكته ديگر اينكه: انفاق يك قانون عمومى در جهان آفرينش و مخصوصا در سازمان بدن هر موجود زنده است، قلب انسان تنها براى خود كار نمى‌كند، بلكه از آنچه دارد به تمام سلولها انفاق مى‌كند، مغز و ريه و ساير دستگاههاى بدن انسان، همه از نتيجه كار خود دائما انفاق مى‌كنند، و اصولا زندگى دسته جمعى بدون انفاق مفهومى ندارد [1] ارتباط با انسانها در حقيقت نتيجه ارتباط و پيوند با خدا است، انسانى كه به خدا پيوسته و به حكم جمله" مما رزقناهم" همه روزيها و مواهب را از خدا مى‌داند، نه از ناحيه خودش، عطاى خداوند بزرگى مى‌داند كه چند روزى اين امانت را نزد او گذاشته، نه تنها از انفاق و بخشش در راه او ناراحت نمى‌شود، بلكه خوشحال است، چرا كه مال خدا را به بندگان او داده، اما نتائج و بركات مادى و معنويش را براى خود خريده است، اين طرز تفكر، روح انسان را از بخل و حسد پاك مى‌كند، و جهان" تنازع بقا" را به" دنياى تعاون" تبديل مى‌سازد دنيايى كه هر كس در آن خود را مديون مى‌داند كه از مواهبى كه دارد در اختيار

[1] درباره انفاق و اهميت و اثرات آن به جلد دوم تفسير نمونه صفحه 232 تا 268 ذيل آيات 261 تا 274 سوره بقره مراجعه شود.