تشريع شده است، در روايات اسلامى نيز زيانهاى هر يك مشروحا آمده، و پيشرفتهاى علمى بشر پرده از روى آن برداشته است.

مثلا در كتاب كافى پيرامون گوشت مردار از امام صادق ع چنين مى‌خوانيم:

اما الميتة فانه لم ينل منها احد الا ضعف بدنه، و ذهبت قوته، و انقطع نسله و لا يموت آكل الميتة الا فجاة

: امام بعد از ذكر مقدمه‌اى در مورد اينكه تمام اين احكام به خاطر مصالح بشر است مى‌فرمايد:" اما مردار را هيچكس از آن نمى‌خورد مگر اينكه بدنش ضعيف و رنجور مى‌شود، نيروى او را مى‌كاهد، و نسل را قطع مى‌كند، و آن كس كه به اين كار ادامه دهد با سكته و مرگ ناگهانى از دنيا مى‌رود"! [1] اين مفاسد ممكن است به خاطر آن باشد كه دستگاه گوارش نمى‌تواند از مردار خون سالم و زنده بسازد، بعلاوه مردار كانونى است از انواع ميكربها، اسلام علاوه بر اينكه خوردن گوشت مردار را تحريم كرده، آن را نجس هم دانسته تا مسلمانان كاملا از آن دورى كنند.

دومين چيزى كه در آيه تحريم شده" خون" است (وَ الدَّمَ‌) خونخوارى هم زيان جسمى دارد و هم اثر سوء اخلاقى، چرا كه خون از يك سو ماده كاملا آماده‌اى است براى پرورش انواع ميكربها.

تمام ميكربهايى كه وارد بدن انسان مى‌شوند به خون حمله مى‌كنند، و آن را مركز فعاليت خويش قرار مى‌دهند، به همين دليل گلبولهاى سفيد كه پاسداران و سربازان كشور تن انسانند همواره در منطقه خون پاسدارى مى‌كنند تا ميكربها به اين سنگر حساس كه با تمام مناطق بدن ارتباط نزديك دارد راه پيدا نكنند.

مخصوصا هنگامى كه خون از جريان مى‌افتد و به اصطلاح مى‌ميرد، گلبولهاى‌

[1] وسائل الشيعه جلد 16 صفحه 310.