خود مى‌گويد كاش ميان من و تو فاصله ميان مشرق و مغرب بود"! و در پايان آيه مى‌فرمايد آرى" اين چنين خداوند اعمالشان را به صورت مايه حسرت به آنها نشان مى‌دهد" (كَذلِكَ يُرِيهِمُ اللَّهُ أَعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَيْهِمْ‌).

و آنها هرگز از آتش دوزخ خارج نخواهند شد (وَ ما هُمْ بِخارِجِينَ مِنَ النَّارِ).

آرى آنها جز اينكه حسرت بخورند چه مى‌توانند انجام دهند. حسرت بر اموالى كه فراهم كردند، و بهره آن را ديگران بردند، حسرت بر امكانات فوق العاده‌اى كه براى رستگارى و نجات در اختيار داشتند و از دست دادند، حسرت بر عبادت معبودانى بى‌عرضه و بى ارزش بجاى عبادت خداوند قادر متعال.

اما حسرتى بيهوده، چرا كه نه موقع عمل است و نه جاى جبران، بلكه تنها هنگام مجازات است و ديدن نتيجه اعمال!