(وَ لَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِذْ يَرَوْنَ الْعَذابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً وَ أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعَذابِ‌) [1]

" و در همين حال عذاب الهى را با چشم خود مى‌بينند و دستشان از همه جا كوتاه مى‌شود" (وَ رَأَوُا الْعَذابَ وَ تَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبابُ‌).

بديهى است منظور از معبودها در اينجا بتهاى سنگى و چوبى نيستند، بلكه انسانهاى جبار و خودكامه و شياطينى هستند كه اين مشركان، خود را دربست در اختيارشان گذاردند، و تسليم بى‌قيد و شرط در مقابل آنها شدند.

اما چه سود كه كار از كار گذشته و بازگشتى بسوى دنيا نيست نظير همين سخن در سوره زخرف آيه 37 به چشم مى‌خورد (حَتَّى إِذا جاءَنا قالَ يا لَيْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ بُعْدَ الْمَشْرِقَيْنِ فَبِئْسَ الْقَرِينُ‌).

" او هنگامى كه در قيامت در محضر ما حضور مى‌يابد به رهبر گمراه كننده‌

[1] بعضى از مفسران كلمه" لو" را در اينجا براى تمنى دانسته‌اند، ولى عده بيشترى آن را" شرطيه" مى‌دانند، و در اين صورت جزاى آن محذوف است، و جمله‌اى همچون" لراوا سوء فعلهم و سوء عاقبتهم" خواهد بود.