كردند، آيه فوق در باره آنها نازل شد، (و مسئوليت كتمان حق را به آنها گوشزد كرد) [1]

گرچه روى سخن در اين آيه طبق شان نزول، به علماى يهود است، ولى اين معنى هرگز مفهوم آيه را كه يك حكم كلى و عمومى در باره كتمان كنندگان حق بيان مى‌كند محدود نخواهد كرد.

آيه شريفه، اين افراد را با شديدترين لحنى مورد سرزنش قرار داده مى‌گويد:" كسانى كه دلائل روشن و وسائل هدايت را كه نازل كرده‌ايم بعد از بيان آن براى مردم در كتاب آسمانى، كتمان مى‌كنند خدا آنها را لعنت مى‌كند (نه فقط خدا) بلكه همه لعنت كنندگان نيز آنها را لعن مى‌كنند" (إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الْهُدى‌ مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتابِ أُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ‌).

از اين آيه به خوبى استفاده مى‌شود كه هم خدا، و هم تمامى بندگان خدا و فرشتگان او از اين كار بيزارند، و به تعبير ديگر" كتمان حق" عملى است كه خشم همه طرفداران حق را بر مى‌انگيزد، چه خيانتى از اين بالاتر كه دانشمندان، آيات خدا را كه امانتهاى او است به خاطر منافع شخصى خويش كتمان كنند و مردم را به گمراهى بكشانند.

جمله" مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتابِ‌" اشاره به اين است كه اين گونه افراد در واقع زحمات پيامبران و فداكارى مردان خدا را در نشر آيات پروردگار با اين عمل خود بر باد مى‌دهند، و اين گناهى است بزرگ و غير قابل اغماض.

[1] لباب النقول فى اسباب النزول صفحه 22.