در آيه نخست روى سخن را به پيامبر ص كرده و به عنوان يك فرمان مؤكد مى‌گويد:" از هر جا (و از هر شهر و ديار) خارج شدى (به هنگام نماز) روى خود را به جانب مسجد الحرام كن" (وَ مِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ‌).

و باز به عنوان تاكيد بيشتر اضافه مى‌كند:" اين فرمان دستور حقى است از سوى پروردگارت" (وَ إِنَّهُ لَلْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ‌).

و در پايان اين آيه به عنوان تهديدى نسبت به توطئه‌گران و هشدارى به مؤمنان مى‌گويد:" و خدا از آنچه انجام مى‌دهيد غافل نيست" (وَ مَا اللَّهُ بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ‌).

اين تاكيدات پى در پى كه در آيه بعد نيز تعقيب خواهد شد، همگى حاكى از اين حقيقت است كه مساله تغيير قبله و نسخ حكم سابق براى گروهى از تازه مسلمانان نيز گران و سنگين بوده همانگونه كه براى دشمنان لجوج، دستاويزى براى سمپاشى.

در اينجا- و بطور كلى در همه تحولات و انقلابهاى تكاملى- چيزى كه مى‌تواند به گفتگوها پايان دهد و ترديدها و شكها را بزدايد همان قاطعيت و صراحت و تاكيدهاى متوالى و كوبنده است، هر گاه رهبر جمعيت در اين مواقع حساس با لحن قاطع و برنده و غير قابل تغيير، موضع خود را مشخص كند، دوستان را مصمم‌تر و دشمنان را براى هميشه مايوس خواهد ساخت، و اين نكته كرارا در قرآن به وضوح ديده مى‌شود.

بعلاوه اين تكرار و تاكيدها در حقيقت تكرار محض نيست، بلكه دستورات تازه‌اى نيز هم همراه دارد، از جمله اينكه در آيات گذشته تكليف مسلمانان در ارتباط با مساله قبله نسبت به شهرى كه در آن زندگى مى‌كردند مشخص شده بود، اما در اين آيه و آيه بعد، حكم نمازگزاران را به هنگام مسافرت در هر نقطه‌