يعنى شما با داشتن اين عقائد و تعليمات، امتى نمونه هستيد همانطور كه پيامبر در ميان شما يك فرد نمونه است.

شما با عمل و برنامه خود گواهى مى‌دهيد كه يك انسان مى‌تواند هم مرد دين باشد و هم مرد دنيا، در عين اجتماعى بودن جنبه‌هاى معنوى و روحانى خود را كاملا حفظ كند، شما با اين عقائد و برنامه‌ها گواهى مى‌دهيد كه دين و علم، دنيا و آخرت، نه تنها تضادى با هم ندارند بلكه يكى در خدمت ديگرى است.

سپس به يكى ديگر از اسرار تغيير قبله اشاره كرده مى‌گويد:" ما آن قبله‌اى را كه قبلا بر آن بودى (بيت المقدس) تنها براى اين قرار داديم كه افرادى كه از رسول خدا پيروى مى‌كنند از آنها كه به جاهليت باز مى‌گردند باز شناخته شوند" (وَ ما جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْها إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلى‌ عَقِبَيْهِ‌).

قابل توجه اينكه نمى‌گويد:" تا افرادى كه از تو پيروى مى‌كنند" بلكه مى‌گويد:" تا افرادى كه از رسول خدا پيروى مى‌كنند" اشاره به اينكه تو رهبرى و فرستاده خدايى، و به همين جهت بايد در همه كار تسليم فرمان تو باشند، قبله كه سهل است، اگر ما فوق آن نيز دستور دهد بهانه گيرى در آن دليل بر حفظ خلق و خوى دوران شرك و بت پرستى است.

جمله" مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلى‌ عَقِبَيْهِ‌" كه در اصل به معنى برگشتن روى پاشنه پا است اشاره به ارتجاع و بازگشت به عقب مى‌باشد.

سپس اضافه مى‌كند:" اگر چه اين كار جز براى كسانى كه خداوند هدايتشان كرده دشوار بود" (وَ إِنْ كانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ‌).

آرى تا هدايت الهى نباشد، آن روح تسليم مطلق در برابر فرمان او فراهم نمى‌شود، مهم اين است كه انسان چنان تسليم باشد كه حتى در اجراى اين گونه فرمانها احساس سنگينى و سختى ننمايد، بلكه چون از ناحيه او است در كامش‌