برابر بخشيدن هر موهبتى تكليف و تعهدى بر دوش انسان مى‌گذارد در آيه بعد به آنها هشدار مى‌دهد و مى‌گويد:" از آن روز بترسيد كه هيچكس به جاى ديگرى جزا نمى‌بيند" (وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً).

" و چيزى به عنوان غرامت و يا فديه كه بلاگردان آنها باشد پذيرفته نمى‌شود" (وَ لا يُقْبَلُ مِنْها عَدْلٌ‌).

" و هيچ شفاعتى (جز به اذن پروردگار) او را سود ندهد" (وَ لا تَنْفَعُها شَفاعَةٌ).

و اگر فكر مى‌كنيد كسى در آنجا- جز خدا- مى‌تواند انسان را كمك كند اشتباه است چرا كه" هيچكس در آنجا يارى نمى‌شود" (وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ‌).

بنا بر اين تمام راههاى نجات كه در اين دنيا به آن متوسل مى‌شويد همه بسته است، تنها و تنها يك راه باز است، و آن راه ايمان و عمل صالح، و در برابر گناهان توبه كردن و اصلاح خويش نمودن است.

از آنجا كه در آيه 47 و 48 همين سوره عين همين مسائل مطرح شده (با تغيير مختصرى در تعبير) و ما در آنجا مشروحا بحث كرده‌ايم به آنچه در بالا آمد قناعت مى‌كنيم.