ايراد مى‌كردند كه نبايد كارى كرد كه باعث رنجش يهود و نصارى گردد) [1] آيه فوق نازل شد و به پيامبر اعلام كرد كه اين گروه از يهود و نصارى نه با هماهنگى در قبله و نه با چيز ديگر از تو راضى نخواهند شد، جز اينكه آئين آنها را دربست بپذيرى.

بعضى ديگر نقل كرده‌اند كه پيامبر ص اصرار فراوان داشت كه اين دو گروه را راضى كند، شايد اسلام را پذيرا گردند، آيه فوق نازل شد و به پيامبر ص اعلام كرد كه اين فكر را از سر بدر كن چرا كه آنها به هيچ قيمت راضى نخواهند شد جز به پيروى از آئين آنها [2] در شان نزول آيه دوم نيز روايات گوناگونى است: بعضى از مفسران معتقدند كه اين آيه در باره افرادى كه با" جعفر بن ابى طالب" از حبشه آمدند و از كسانى بودند كه در آنجا به او پيوستند نازل شد، آنها چهل نفر بودند، سى و دو نفر اهل حبشه، و هشت نفر از راهبان شام كه" بحيرا" راهب معروف نيز جزء آنان بود.

بعضى ديگر معتقدند كه آيه در باره افرادى از يهود همانند" عبد اللَّه بن سلام" و" سعيد بن عمرو" و" تمام بن يهودا" و امثال آنها نازل شده كه اسلام را پذيرفتند و براستى مؤمن شدند [3]

از آنجا كه در آيه گذشته سلب مسئوليت از پيامبر ص در برابر گمراهان لجوج مى‌كند، آيات فوق در ادامه همين بحث به پيامبر اسلام ص مى‌گويد:

[1] تفسير ابو الفتوح رازى و تفسير فخر رازى (با تفاوت مختصرى).

[2] مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث.

[3] تفسير ابو الفتوح و مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث.