و نيستى، تركيبى است از جلب منفعت و دفع ضرر، آيا انسانى كه ابعاد روح او را اين دو تشكيل مى‌دهد ممكن است پايه تربيتش تنها روى يك قسمت باشد.

مخصوصا تعادل ميان اين دو لازم است كه اگر تشويق و اميد از حد بگذرد باعث جرئت و غفلت است، و اگر بيم و انذار بيش از اندازه باشد نتيجه‌اش ياس و نوميدى و خاموش شدن شعله‌هاى عشق و تحرك است.

درست به همين دليل در آيات قرآن،" نذير" و" بشير" يا" انذار" و" بشارت" در كنار هم قرار گرفته، حتى گاهى" بشارت" بر" انذار" مقدم است، مانند آيه مورد بحث، (بَشِيراً وَ نَذِيراً) و گاه به عكس،" نذير" بر" بشير" تقدم يافته، مانند آيه 188 سوره اعراف‌ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ وَ بَشِيرٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ‌:" من بيم دهنده و بشارت دهنده و بشارت دهنده‌ام براى افرادى كه ايمان مى‌آورند".

هر چند در اكثر آيات قرآن، بشارت مقدم داشته شده اين نيز ممكن است به خاطر اين باشد كه در مجموع، رحمت خدا بر عذاب و غضب او پيشى گرفته است (يا من سبقت رحمته غضبه).