به هر حال مفهوم احاطه گناه اين است كه انسان آن قدر در گناهان فرو رود كه زندانى براى خود بسازد، زندانى كه منافذ آن بسته باشد.

توضيح اينكه گناهان كوچك و بزرگ در آغاز، يك" عمل" است، سپس تبديل به" حالت" مى‌شود و با ادامه و اصرار، شكل" ملكه" به خود مى‌گيرد، و هنگامى كه به اوج شدت خود برسد تمام وجود انسان را به رنگ گناه در مى‌آورد و عين وجود انسان مى‌شود.

در اين هنگام هيچ پند و موعظه و راهنمايى رهنمايان در وجود او اثر نخواهد كرد، و در حقيقت با دست خود قلب ماهيت خويش كرده است.

از يك نظر چنين كسانى به كرمهايى ميمانند كه اطراف خود پيله‌اى مى‌تنند، پيله‌اى كه آنان را زندانى و سر انجام خفه مى‌كند و روشن است سرنوشتى جز خلود در آتش براى آنها نخواهد بود.

و با توجه به آياتى كه مى‌گويد خداوند تنها مشركان را نمى‌آمرزد و اما غير شرك، قابل بخشش است (إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ- نساء- 48)، و با توجه به اينكه در آيات مورد بحث كه سخن از خلود در آتش مى‌باشد، مى‌توان نتيجه گرفت كه اين چنين گنهكاران سر انجام گوهر ايمان را از دست داده و مشرك و بى‌ايمان از دنيا مى‌روند!

از آيات مورد بحث استفاده مى‌شود كه روح تبعيض نژادى يهود كه امروز نيز در دنيا سرچشمه بدبختيهاى فراوان شده، از آن زمان در يهود بوده است، و امتيازات موهومى براى نژاد بنى اسرائيل قائل بوده‌اند، و متاسفانه بعد از گذشتن هزاران سال هنوز هم آن روحيه بر آنها حاكم است، و در واقع منشا پيدايش كشور غاصب اسرائيل نيز همين روح نژاد پرستى است.