يك بعد نگاه كرد، آيا سزاوار است انسان براى دستيابى به مواد مختلف غذايى تن به اسارت در دهد؟! وانگهى بنا بر اينكه" من" يك نوع عسل كوهستانى و يا ماده قندى نيرو بخشى مشابه آن باشد يكى از مفيدترين و پرانرژى‌ترين غذاها است، مواد پروتئينى موجود در گوشت تازه (مانند" سلوى" پرنده مخصوص) از جهاتى بر مواد پروتئينى موجود در حبوبات برترى دارد، چرا كه هضم و جذب اولى بسيار آسان است در حالى كه براى جذب دومى دستگاه گوارش با فعاليت خسته كننده‌اى دست به گريبان خواهد بود [1] ضمنا" قوم" را كه از غذاهاى مورد تقاضاى بنى اسرائيل است بعضى به معنى گندم، و بعضى به معنى سير تفسير كرده‌اند، البته هر يك از اين دو ماده امتياز ويژه‌اى دارد، ولى بعضى معتقدند كه معنى گندم صحيحتر است چرا كه بعيد است آنها مواد غذايى خالى از گندم را خواسته باشند [2]

از آيه فوق استفاده مى‌شود كه آنها به دو جهت گرفتار خوارى و ذلت شدند:

يكى براى كفر و سرپيچى از دستورات خدا، و انحراف از توحيد به سوى شرك.

ديگر اينكه مردان حق و فرستادگان خدا را مى‌كشتند، اين سنگدلى و قساوت و بى اعتنايى به قوانين الهى، بلكه تمام قوانين انسانى كه حتى امروز

[1] قرآن بر فراز قرون و اعصار صفحه 112.

[2] تفسير قرطبى ذيل آيه مورد بحث.