قبائل بنى اسرائيل) از آن با سرعت و شدت جارى شد" (فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَيْناً).

هر يك از اين چشمه‌ها به سوى طايفه‌اى سرازير گرديد، به گونه‌اى كه اسباط و قبائل بنى اسرائيل" هر كدام بخوبى چشمه خود را مى‌شناختند" (قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ‌).

در اينكه اين سنگ چگونه سنگى بوده، و موسى چگونه با عصا بر آن مى‌زده، و جريان آب از آن به چه صورت تحقق مى‌يافته، سخن بسيار گفته‌اند، آنچه قرآن در اين باره مى‌گويد بيش از اين نيست كه موسى عصاى خود را بر سنگ زد، و دوازده چشمه آب از آن جارى گرديد.

بعضى از مفسران گفته‌اند اين سنگ صخره‌اى بوده است در يك قسمت كوهستانى مشرف بر آن بيابان، و تعبير به" انبجست" كه در آيه 160 سوره اعراف آمده نشان مى‌دهد كه آب در آغاز به صورت كم از آن سنگ بيرون آمده، سپس فزونى گرفت به حدى كه هر يك از قبائل بنى اسرائيل و حيواناتى كه همراهشان بود از آن سيراب گشتند، و جاى تعجب نيست كه از قطعه سنگى در كوهستان چنين آبى جارى شود، ولى مسلما همه اينها با يك نحوه" اعجاز" آميخته بود.

اما اينكه جمعى گفته‌اند اين سنگ قطعه سنگ مخصوصى بود كه بنى اسرائيل آن را با خود حمل مى‌كردند، و هر جا نياز به آب داشتند بر زمين مى‌گذاشتند و موسى با عصاى خود بر آن مى‌زد و آب از آن جارى مى‌شد، در آيات قرآن دليلى بر آن نيست، هر چند در پاره از روايات اشاره‌اى به آن شده است.

در فصل هفدهم از" سفر خروج" تورات نيز چنين مى‌خوانيم:" و خداوند به موسى گفت در پيشاپيش قوم بگذر، و بعضى از مشايخ اسرائيل را به همراهت بگير، و عصائى كه به آن نهر را زده بودى بدستت گرفته، روانه شو- اينك من در آنجا در برابر تو، به كوه" حوريب" مى‌ايستيم و صخره را بزن كه آب از آن‌