[سوره البقرة (2): آيه 57]

وَ ظَلَّلْنا عَلَيْكُمُ الْغَمامَ وَ أَنْزَلْنا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوى‌ كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَ ما ظَلَمُونا وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (57)

تفسير نمونه ؛ ج‌1 ؛ ص260

ترجمه:

57- و ابر را بر شما سايبان ساختيم، و با" من" (شيره مخصوص و لذيذ درختان) و" سلوى" (مرغان مخصوص شبيه كبوتر) از شما پذيرايى به عمل آورديم (و گفتيم) از نعمتهاى پاكيزه‌اى كه به شما روزى داديم بخوريد (ولى شما كفران كرديد) آنها به ما ستم نكردند بلكه به خود ستم مى‌نمودند!

تفسير: نعمتهاى گوناگون:

آن گونه كه از آيات سوره مائده (20 و 21 و 22) بر مى‌آيد پس از آنكه بنى اسرائيل از چنگال فرعونيان نجات يافتند، خداوند به آنها فرمان داد كه به سوى سرزمين مقدس فلسطين حركت كنند و در آن وارد شوند، اما بنى اسرائيل زير بار اين فرمان نرفتند و گفتند: تا ستمكاران (قوم عمالقه) از آنجا بيرون نروند ما وارد اين سرزمين نخواهيم شد، به اين هم اكتفاء نكردند، بلكه به موسى گفتند:" تو و خدايت به جنگ آنها برويد پس از آنكه پيروز شديد ما وارد خواهيم شد"!.

موسى از اين سخن سخت ناراحت گشت و به پيشگاه خداوند شكايت كرد سر انجام چنين مقرر شد كه بنى اسرائيل مدت چهل سال در بيابان (صحراى سينا) سرگردان بمانند.