و جسور هستند كه خون و مال مسلمانان ديگر را به سادگى مباح و حلال مى‌شمرند، و قتل آنها را، خيلى آسان، مجاز مى‌دانند، همانطور كه در طول تاريخ خود، بارها عملا نيز اين مطلب را نشان داده‌اند.

شيخ" سليمان ابن لحمان" در كتاب" الهدية السنية" چنين مى‌گويد:

" كتاب و سنت گواهى بر اين مى‌دهند كه هر كس فرشتگان و انبياء يا (مثلا) ابن عباس و ابو طالب و امثال آنان را واسطه ميان خود و خدا قرار بدهد كه در پيشگاه خدا براى او شفاعت كنند، بخاطر اينكه آنها مقرب درگاه خدا هستند، همانطور كه در نزد سلاطين شفاعت مى‌كنند- چنين كسانى كافر و مشركند! و خون و مال آنها مباح است!! اگر چه" اشهد ان لا اله الا اللَّه و اشهد ان محمدا رسول اللَّه" بگويند و اگر چه نماز بخوانند و روزه بگيرند" [1] خشونت و يكدندگى و لجاجتى كه از اين گفتار مى‌بارد بر هيچكس مخفى نيست، و همچنين جهل و ناآگاهى از مسائل اسلامى و قرآنى.

از آنچه از سخنان مؤسس اين مسلك (محمد بن عبد الوهاب) نقل كرديم چنين نتيجه‌گيرى مى‌توان كرد كه آنها در نسبت شرك به طرفداران شفاعت در حقيقت روى دو مطلب زياد تكيه مى‌كنند:

1- مقايسه مسلمانان طرفدار شفاعت انبياء و صلحاء با مشركان زمان جاهليت.

2- نهى صريح قرآن از عبادت و پرستش غير خدا و اينكه نام كسانى را همراه نام خدا ببريم،" فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ‌ احد" (سوره جن آيه 18) و اينكه تقاضاى شفاعت يك نوع عبادت است.

[1] الهدية السنية صفحه 66 بنا به نقل البراهين الجلية صفحه 83.