سخن خود را در اين بحث با حديث پر معنى و گويايى از پيامبر اكرم ص پايان مى‌دهيم آنجا كه فرمود

: ان اللَّه عز و جل مائة رحمة، و انه انزل منها واحدة الى الارض فقسمها بين خلقه بها يتعاطفون و يتراحمون، و اخر تسع و تسعين لنفسه يرحم بها عباده يوم القيامة!:

" خداوند بزرگ صد باب رحمت دارد كه يكى از آن را به زمين نازل كرده است، و در ميان مخلوقاتش تقسيم نموده و تمام عاطفه و محبتى كه در ميان مردم است از پرتو همان است، ولى نود و نه قسمت را براى خود نگاه داشته و در قيامت بندگانش را مشمول آن ميسازد" [1]

اين موضوع قابل توجه است كه تمام سوره‌هاى قرآن با بسم اللَّه شروع مى‌شود (بجز سوره برائت آن هم به دليلى كه سابقا گفتيم) و در بِسْمِ اللَّهِ‌ پس از نام ويژه" اللَّه" تنها روى صفت" رحمانيت و رحيميت" او تكيه مى‌شود، و اين سؤال‌انگيز است كه چرا سخنى از بقيه صفات در اين موضع حساس به ميان نيامده؟

اما با توجه به يك نكته، پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود و آن اينكه در آغاز هر كار لازم است از صفتى استمداد كنيم كه آثارش بر سراسر جهان پرتوافكن است، همه موجودات را فرا گرفته و گرفتاران را در لحظات بحرانى نجات بخشيده است.

بهتر است اين حقيقت را از زبان قرآن بشنويد آنجا كه مى‌گويد: وَ رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‌ءٍ:" رحمت من همه چيز را فرا گرفته است" (اعراف- 156).

و در جاى ديگر از زبان حاملان عرش خدا مى‌خوانيم‌ رَبَّنا وَسِعْتَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ رَحْمَةً:" خدايا رحمت خود را بر همه چيز گسترده‌اى" (مؤمن- 7).

از سوى ديگر مى‌بينيم پيامبران براى نجات خود از چنگال حوادث سخت‌

[1] همان مدارك.