1- در تفسير" برهان" از امام كاظم ع از على ع نقل شده كه مى‌فرمايد:

از پيامبر ص شنيدم"

شفاعتى لاهل الكبائر من امتى ...

":" شفاعت من براى مرتكبين گناهان كبيره است" راوى حديث كه ابن ابى عمير است مى‌گويد:

از امام كاظم ع پرسيدم چگونه براى مرتكبان گناهان كبيره شفاعت ممكن است در حالى كه خداوند مى‌فرمايد:" وَ لا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى‌" مسلم است كسى كه مرتكب كبائر شود مورد ارتضاء و خشنودى خدا نيست.

امام ع در پاسخ فرمود:" هر فرد با ايمانى كه مرتكب گناهى مى‌شود طبعا پشيمان خواهد شد و پيامبر ص فرموده پشيمانى از گناه توبه است ... و كسى كه پشيمان نگردد مؤمن واقعى نيست، و شفاعت براى او نخواهد بود و عمل او" ظلم" است، و خداوند مى‌فرمايد ظالمان دوست و شفاعت كننده‌اى ندارند" [1] مضمون صدر حديث اين است كه شفاعت شامل مرتكبان كبائر مى‌شود.

ولى ذيل حديث روشن مى‌كند كه شرط اصلى پذيرش شفاعت واجد بودن ايمانى است كه مجرم را به مرحله ندامت و خود سازى و جبران برساند، و از ظلم و طغيان و قانون شكنى برهاند (دقت كنيد).

2- در كتاب كافى از امام صادق ع در نامه‌اى كه به صورت متحد المال براى اصحابش نوشت چنين نقل شده:

" من سره ان ينفعه شفاعة الشافعين عند اللَّه فليطلب الى اللَّه ان يرضى عنه‌

" لحن اين روايت نشان مى‌دهد كه براى اصلاح اشتباهاتى كه در زمينه شفاعت براى بعضى از ياران امام خصوصا و جمعى از مسلمانان عموما رخ داده است صادر شده، و با صراحت شفاعتهاى تشويق كننده به گناه در آن نفى شده است و مى‌گويد" هر كس دوست دارد مشمول شفاعت گردد بايد خشنودى خدا را جلب كند" [2]

[1] تفسير برهان جلد 3 ص 57.

[2] نقل از بحار الانوار جلد 3 صفحه 304 چاپ قديم.