داراى روح سالم و پاك و با ايمان هستند".

در حقيقت آيه فوق اشاره به اين است كه در اين دنيا چنين معمول است كه براى نجات مجرمان از مجازات از طرق مختلفى وارد مى‌شوند: گاه يك نفر جريمه ديگرى را پذيرا مى‌شود و آن را اداء مى‌كند.

اگر اين معنى ممكن نشد متوسل به شفاعت مى‌گردد و اشخاصى را بر مى‌انگيزد كه از او شفاعت كنند.

باز اگر اينهم نشد سعى مى‌كنند كه با پرداختن غرامت خود را آزاد سازند.

و اگر دسترسى به اين كار هم نداشت از دوستان و ياران كمك مى‌گيرد تا از او دفاع كنند تا گرفتار چنگال مجازات نشود.

اينها طرق مختلف فرار از مجازات در دنيا است، ولى قرآن مى‌گويد:

اصول حاكم بر مجازاتها در قيامت به كلى از اين امور جدا است، و هيچ يك از اين امور در آنجا به كار نمى‌آيد، تنها راه نجات پناه بردن به سايه ايمان و تقوا است و استمداد از لطف پروردگار.

بررسى عقايد بت پرستان يا منحرفين اهل كتاب نشان مى‌دهد كه اينگونه افكار خرافى در ميان آنها كم نبوده مثلا نويسنده تفسير المنار نقل مى‌كند كه در بعضى از مناطق مصر بعضى از مردم خرافى وجه نقدى به غسل دهنده ميت مى‌دادند و آن را اجرت نقل و انتقال به بهشت مى‌ناميدند [1] و نيز در حالات يهود مى‌خوانيم كه آنها براى كفاره گناهانشان قربانى مى‌كردند، اگر دست‌رسى به قربانى بزرگ نداشتند يك جفت كبوتر قربانى مى‌كردند! [2] در حالات اقوام پيشين كه احتمالا قبل از تاريخ زندگى مى‌كردند مى‌خوانيم‌

[1] و [2] المنار جلد 1 صفحه 306.