بود، و با ضميمه كردن آيه 12 سوره مائده (وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ بَنِي إِسْرائِيلَ‌ ...

وَ قالَ اللَّهُ إِنِّي مَعَكُمْ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلاةَ وَ آتَيْتُمُ الزَّكاةَ وَ آمَنْتُمْ بِرُسُلِي وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ ...) كه دو پيمان ديگر دائر به ايمان به انبياء و تقويت آنان از آن استفاده مى‌شود، روشن مى‌گردد كه آنها در برابر آن نعمتهاى بزرگ الهى و تعهدهاى فراوانى كرده بودند و به آنها وعده داده شده بود، كه اگر به اينها وفادار بمانيد در باغهايى از بهشت جاى خواهيد گرفت كه نهرها از زير قصرها و درختانش جارى است (لَأُدْخِلَنَّكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ) اما متاسفانه آنها سر انجام همه اين پيمانها را زير پا گذاردند كه هنوز هم به پيمان شكنى خويش ادامه ميدهند، در نتيجه پراكنده و در بدر شدند و تا اين پيمان‌شكنيها ادامه دارد، اين وضع نيز ادامه خواهد يافت، و اگر مى‌بينيم چند روزى در پناه ديگران سر و صدايى دارند هرگز دليل بر پيروزيشان نيست، و ما به خوبى مى‌بينيم روزى را كه فرزندان غيور اسلام، دور از گرايشهاى نژادى و قومى تنها در سايه قرآن بپاخيزند و به اين سر و صداها خاتمه دهند.

- نعمتهاى خدا هيچگاه بى قيد و شرط نيست، در كنار هر نعمتى مسئوليتى قرار دارد و شرطى نهفته است.

در روايتى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه منظور از" أُوفِ بِعَهْدِكُمْ‌" اين است كه من به عهد خودم وفا خواهم كرد و شما را به بهشت خواهم برد" [1] و اگر در قسمتى از اين حديث ايمان به ولايت على ع بخشى از اين پيمان ذكر شده جاى تعجب نيست، زيرا يكى از مواد پيمان بنى اسرائيل قبول رسالت پيامبران الهى و تقويت آنها بود، و مى‌دانيم قبول جانشينان آنها نيز دنباله همان مساله رهبرى و ولايت است كه در هر زمان متناسب با آن عصر بايد تحقق يابد،

[1] نور الثقلين ج اول صفحه 72.